Budowa i zasada działania


Spis treści

1. Wstęp

Wyłącznik różnicowoprądowy oznaczany powszechnie ogólnym symbolem RCD (ang. Residual Current protective Device) jest łącznikiem zabezpieczeniowym, przystosowanym do pracy długotrwałej w stanie zamkniętym, przeznaczonym do włączania, przewodzenia i wyłączania prądów w normalnych warunkach pracy i powodującym otwarcie zestyków, gdy prąd różnicowy osiągnie określoną wartość w warunkach uszkodzeniowych.
Wyłącznik różnicowoprądowy stosowany w instalacjach elektrycznych do ochrony przed porażeniem elektrycznym, powinien zapewnić samoczynne wyłączenie zasilania w przypadku wystąpienia niebezpiecznego napięcia dotykowego na częściach przewodzących dostępnych, znajdujących się w mieszkaniach i pomieszczeniach budownictwa publicznego oraz w wielu obiektach budownictwa przemysłowego.
Wyłączniki różnicowoprądowe są zdolne do wykrywania bardzo małych prądów doziemnych, co ma szczególne znaczenie w ochronie przed porażeniem elektrycznym.
Wyłączniki różnicowoprądowe stosowane w instalacjach elektrycznych, powinny być:

a) łącznikami izolacyjnymi (w stanie otwarcia zapewniać bezpieczną przerwę izolacyjną),
b) urządzeniami wyposażonymi w napęd ręczny umożliwiający zamykanie i otwieranie wyłącznika,
c) urządzeniami wyposażonymi w widoczne wskaźniki – otwarcia i zamknięcia wyłącznika,
d) urządzeniami klasy ochronności II,
e) urządzeniami o stopniu ochrony obudowy co najmniej IP 2X,
f) urządzeniami wyposażonymi w człon kontrolny (T), umożliwiający sprawdzenie ich zdolności wyłączalnej.

▲ do góry

  2. Podział wyłączników różnicowoprądowych

Obecnie istnieje wiele następujących rozwiązań konstrukcyjnych wyłączników różnicowoprądowych:
2.1. Z uwagi na zasadę działania wyłączniki różnicowoprądowe dzieli się na:

1) wyłączniki o działaniu bezpośrednim, w których wyzwalacz pobudzany jest jedynie prądem różnicowym, bez konieczności obecności napięcia w sieci;
2) wyłączniki o działaniu pośrednim, w których zastosowano specjalny wzmacniacz prądowy zapewniający odpowiednio dużą moc potrzebną do zadziałania wyzwalacza wyłącznika.

     Wyłączniki o działaniu bezpośrednim są stosowane powszechnie w Europie, natomiast o działaniu pośrednim w USA i w Kanadzie.

2.2. Ze względu na możliwość wyłączania prądów zwarciowych wyłączniki różnicowoprądowe dzieli się na dwie grupy:

1) RCCB – wyłączniki różnicowoprądowe bez wyzwalaczy nadprądowych – wymagające z reguły dobezpieczenia. Informacja o dobezpieczeniu powinna być umieszczona na obudowie wyłącznika;
2) RCBO – wyłączniki różnicowoprądowe z wyzwalaczami nadprądowymi – są wyposażone, podobnie jak wyłączniki instalacyjne, w wyzwalacze nadprądowe (przeciążeniowe i zwarciowe) o charakterystykach typu B, C.
Charakteryzują się, w porównaniu do wyłączników typu RCCB, dłuższymi czasami zadziałania oraz bardziej złożoną, tym samym  bardziej zawodną konstrukcją.

     2.3. Z uwagi na kształt przebiegu prądu różnicowego wyłączniki różnicowoprądowe dzieli się wyłączniki o wyzwalaniu:

1) typu AC  – przystosowane do działania wyłącznie przy prądzie przemiennym sinusoidalnym (na ogół 50/60 Hz);
2) typu A – przystosowane do działania przy prądzie przemiennym sinusoidalnym, jak również przy prądzie pulsującym stałym ze składową stałą nieprzekraczającą 6 mA;
3) typu B – przystosowane do działania przy prądzie przemiennym sinusoidalnym, przy prądzie pulsującym stałym ze składową stałą nieprzekraczającą 6 mA oraz przy prądzie stałym o niewielkim tętnieniu niezależnie od biegunowości.

     2.4. Ze względu na czas działania rozróżnia się:

a) wyłączniki różnicowoprądowe bezzwłoczne,
b) wyłączniki zwłoczne (selektywne) typu S, do układów wymagających selektywności.

      2.5. Ze względu na pełnioną funkcję w instalacjach elektrycznych urządzenia różnicowoprądowe dzieli się na:

1) urządzenia różnicowoprądowe, które obok wyłączników nadprądowych (dobranych do chronionego obwodu) zapewniają w ochronie przy uszkodzeniu samoczynne wyłączenie zasilania, w przypadku zwarć doziemnych L-PE;
2) urządzenia różnicowoprądowe wysokoczułe (o IΔn ≤ 30 mA) uzupełniające ochronę podstawową;
3) urządzenia różnicowoprądowe selektywne (o IΔn ≤ 500 mA) przeznaczone do ochrony instalacji elektrycznej przed pożarem wywołanym przepływem prądu upływowego do ziemi, w skutek uszkodzenia lub pogarszającego się stanu izolacji oprzewodowania lub wyposażenia instalacji.

     Wyłączniki różnicowoprądowe nie są przewidziane do pełnienia funkcji zabezpieczenia instalacji elektrycznych przed skutkami przeciążeń. Nie reagują także na prądy zwarciowe lub uszkodzeniowe płynące w przewodach czynnych (przy zwarciu międzyprzewodowym). Dopiero przy prądach przekraczających 6 – krotnie wartość znamionowego prądu obciążenia (6 In), możliwe jest zadziałanie wyłącznika spowodowane dopuszczalną niesymetrią budowy przekładnika różnicowego sumującego.
Z tego względu zaleca się, aby w każdym obwodzie z wyłącznikiem różnicowoprądowym, stosować również urządzenia przetężeniowe. Wymaganie to nie dotyczy, np. wyłączników różnicowoprądowych z wbudowanym zabezpieczeniem nadprądowym.

▲ do góry

3. Budowa i zasada działania wyłączników różnicowoprądowych

3.1. Podstawowe elementy wyłącznika różnicowoprądowego o wyzwalaniu typu AC
W konstrukcji wyłącznika różnicowoprądowego wyróżnia się następujące podstawowe elementy:

– przekładnik prądowy sumujący (różnicowy),
– wyzwalacz różnicowy,
– zamek wyłącznika oraz
– układ kontrolny z przyciskiem „T” do sprawdzania zdolności wyłączalnej.

3.1.1. Przekładnik prądowy sumujący
Przekładnik prądowy sumujący (Ferrantiego)jest podstawowym elementem wyłącznika różnicowoprądowego. Składa się z rdzenia toroidalnego o dobrych własnościach magnetycznych (dobrą przenikalnością magnetyczną, tj. stosunkiem indukcji magnetycznej do natężenia wzbudzającego pola magnetycznego).
Na rdzeniu przekładnika nawinięte jest uzwojenie wtórne, do którego przyłączony jest obwód wyzwalacza różnicowego (2).
Zadaniem przekładnika prądowego sumującego jest porównanie prądów płynących w przewodach czynnych L i N przechodzących przez przekładnik.
Układ pomiarowy reaguje na różnice pomiędzy strumieniami magnetycznymi wywołanymi przepływającymi prądami w przewodach fazowych i neutralnym, przy czym wypadkowy strumień magnetyczny płynący w rdzeniu przekładnika prądowego sumującego wynosi zero (Φ = 0).
Na rysunku 1. przedstawiono budowę i zasadę działania wyłącznika różnicowoprądowego czterobiegunowego trójfazowego o działaniu niezależnym od napięcia sieci.


Rys. 1. Budowa i zasada działania wyłącznika różnicowoprądowego
Oznaczenia: 1 – przekładnik prądowy sumujący, 2 – przekaźnik (wyzwalacz) różnicowoprądowy,
3 – zamek wyłącznika, 4 – część przewodząca dostępna odbiornika, T – przycisk układu kontrolnego, Rd– rezystor ograniczający zmodelowany prąd zwarcia, 1-2, 3-4, 5-6 – kolejne oznaczenia
biegunów głównych wyłącznika, 7N – 8N – oznaczenie bieguna neutralnego.

     W warunkach pracy niezakłóconej prądy płynące w przewodach czynnych urządzenia prądu przemiennego sinusoidalnego indukują w rdzeniu przekładnika prądowego sumującego strumienie elektromagnetyczne, których wielkość odpowiada natężeniom prądu. Jeżeli stan izolacji obwodu jest dobry, to prąd różnicowy, o wartości chwilowej równej sumie geometrycznej wartości chwilowych prądów płynących w przewodach przechodzących przez przekładnik prądowy sumujący, jest równy zeru:

     W razie uszkodzenia izolacji i wystąpienia w chronionym obwodzie prądu różnicowego IΔ, płynącego do przewodu ochronnego PE lub do części przewodzącej dostępnej, jest zakłócona symetria prądów w przewodach czynnych, (L1,L2,L3,N) przechodzących przez przekładnik.
W wyniku powstałej asymetrii, w rdzeniu przekładnika prądowego sumującego pojawia się strumień elektromagnetyczny oraz prąd w obwodzie wtórnym przekładnika. Prąd ten wytwarza pole elektromagnetyczne, które przy odpowiedniej biegunowości osłabia pole magnetyczne magnesu trwałego, co powoduje zadziałanie wyzwalacza różnicowego i otwarcie zestyków wyłącznika zainstalowanego w przewodach L i N.
Aby w przypadku uszkodzenia izolacji w odbiorniku z metalową obudową mogło dojść do zadziałania wyłącznika różnicowoprądowego w określonym czasie, to musi być spełniony warunek przyłączenia wszystkich części przewodzących dostępnych instalacji:

a) w układzie TN – do bezpośrednio uziemionego punktu układu sieci, za pomocą przewodów ochronnych (PE lub PEN),
b) w układach TT i IT – do uziemienia ochronnego (RA).

     Rzeczywisty różnicowy prąd zadziałania wyłącznika różnicowoprądowego powinien być:

0,5 I∆n < II∆n.

     Spełnienie tego wymagania, przy poprawnym doborze wyłącznika różnicowoprądowego, zapewnia jego działanie tylko przy powstaniu uszkodzenia w instalacji, a zapobiega zbędnemu działaniu powodowanemu przez upływowe prądy robocze.

3.1.2. Wyzwalacz różnicowy
Podstawowym elementem obwodu wyzwalającego wyłącznika różnicowoprądowego jest wyzwalacz różnicowy, przyłączony do uzwojenia wtórnego przekładnika sumującego. Wyzwalacze mogą być spolaryzowane, działające tylko przy określonej biegunowości prądu (Rys. 2)  i niespolaryzowane, których działanie jest niezależne od biegunowości prądu (Rys. 3).
Wyzwalacze spolaryzowane i niespolaryzowane składają się:

z magnesu trwałego, na którym umieszczone jest uzwojenie połączone z obwodem wtórnym przekładnika sumującego bezpośrednio lub za pośrednictwem odpowiedniego układu elektronicznego oraz
ruchomej zwory., która przyciągnięta do jarzma przez układ napędowy podczas zamykania wyłącznika, przetrzymywana jest polem magnetycznym wytworzonym przez magnes trwały. Zwolnienie zwory wyzwalacza różnicowego i otwarcie zestyków wyłącznika następuje po wystąpieniu prądu różnicowego, redukującego natężenie pola magnetycznego magnesu trwałego.

     Wyłączniki różnicowoprądowe typu AC i A są w większości wyłącznikami o wyzwalaniu bezpośrednim, wyposażone w wyzwalacz elektromechaniczny o opadającej zworze.

3.1.2.1. Wyzwalacz różnicowy spolaryzowany
W warunkach normalnej pracy, podczas zamykania wyłącznika, ruchoma zwora 5 (Rys. 2) została przyciągnięta do kolumn magnetowodu 4 i utrzymywana w tym położeniu przez magnes trwały 1.
Strumień magnetyczny wytwarzany przez magnes trwały (oznaczony czarną linią na rysunku 2) przechodzi w znacznej części przez dwie szczeliny robocze i zworę wytwarzając siłę przyciągania, a w niewielkiej części – przez bocznik magnetyczny 2.
Jeżeli w uzwojeniu wyzwalacza 3 pojawi się dostatecznie duży prąd różnicowy, to wytworzony w nim strumień magnetyczny (oznaczony linią zieloną na rysunku 2) wpływa na strumień magnesu trwałego w szczelinach roboczych. Nawet niewielkie jego osłabienie spowoduje, że sprężyna zwrotna odciągnie zworę.
Bocznik magnetyczny 2 zamyka drogę strumienia magnetycznego wytwarzanego przez uzwojenie różnicowe 3 i zapobiega domagnesowaniu magnesu trwałego 1, kiedy zwora jest odciągnięta.
Początkowy kierunek prądu wzbudzającego wyzwalacz spolaryzowany wpływa na sposób jego działania, a w szczególności na wartość czasu wyzwalania. Jeżeli kierunek prądu różnicowego przemiennego jest niekorzystny, to czas wyzwalania jest stosunkowo większy (średnio o 5 ms) O tyle wzrasta czas własny przy otwieraniu i czas wyłączania wyłącznika różnicowoprądowego.
Wyłącznik z wyzwalaczem spolaryzowanym ma większy o 2,5 ms średni czas wyłączania i większy o 10 ms rozrzut wartości czasu wyłączania niż wyłącznik z równoważnym wyzwalaczem niespolaryzowanym.
Budowę i zasadę działania wyzwalacza różnicowego spolaryzowanego przedstawia rysunek 2.


Rys. 2. Wyzwalacz różnicowy spolaryzowany
Oznaczenia: 1 -magnes trwały, 2 – bocznik magnetyczny, 3 – uzwojenie wyzwalacza,
4 – kolumna, 5 – zwora, 6 – sprężyna zwrotna.

     Wyzwalacz spolaryzowany charakteryzuje się tym, że kierunek prądu wzbudzającego wpływa na sposób jego działania, a początkowy kierunek prądu wyzwalającego – na wartość czasu wyzwalania.

3.1.2.2. Wyzwalacz różnicowy niespolaryzowany
W warunkach normalnej pracy, podczas zamykania wyłącznika różnicowoprądowego, ruchoma zwora 4 została przyciągnięta do jarzma 1 i utrzymywana w tym położeniu przez magnes trwały 2 (Rys. 3a).
Przebieg wyzwalania wyzwalacza niespolaryzowanego nie zależy od kierunku prądu w uzwojeniu wyzwalacza ani kierunku przepływu strumienia magnetycznego w jarzmie (Rys. 3b).
Strumień magnetyczny wytwarzany przez prąd różnicowy zadziałania, płynący w uzwojeniu wyzwalacza, nie przepływa przez szczeliny robocze, lecz nasyca przewężenia jarzma, których przenikalność magnetyczna i przewodność magnetyczna zmniejszają się w takim stopniu, że blokowana jest wcześniejsza droga strumienia magnesu trwałego zamykająca się przez szczeliny robocze (Rys. 3b), wobec czego zwora odpada.
Budowę i zasadę działania wyzwalacza różnicowego niespolaryzowanego przedstawia rysunek 3.


Rys. 3. Wyzwalacz różnicowy niespolaryzowany
Oznaczenia: a) w stanie normalnej pracy, b) przy wystąpieniu prądu różnicowego,
1 – jarzmo rdzenia, 2 – magnes trwały, 3 – uzwojenie wyzwalacza, 4 – zwora, 5 – sprężyna zwrotna,
6 – strumień wytwarzany przez uzwojenie, 7 – strumień magnesu trwałego

     Wyzwalacz niespolaryzowany charakteryzuje się tym, że przebieg zjawisk nie zależy kierunku prądu w uzwojeniu wyzwalacza ani przepływu strumienia magnetycznego w jarzmie.
W wyłącznikach różnicowoprądowych o działaniu pośrednim stosuje się specjalne wzmacniacze prądowe, których zadaniem jest zapewnienie odpowiednio dużej mocy potrzebnej do zadziałania wyzwalacza wyłącznika. Umożliwia to stosowanie przekładników prądowych sumujących, zbudowanych z materiałów o gorszych parametrach magnetycznych. Wyłączniki takie nie mogą jednak działać w warunkach znacznych wahań lub zaników napięcia oraz przerwy w obwodzie zasilania wzmacniacza.

3.1.3. Układ kontrolny
Do sprawdzenia technicznej sprawności członu wyzwalającego wyłącznika (jego zdolności wyłączalnej) służy układ kontrolny, modelujący uszkodzenie obwodu, składający się z przycisku kontrolnego T i rezystora Rd ograniczającego wartość zamodelowanego prądu upływowego do wartości nieznacznie przekraczających wartość prądu pobudzenia przekaźnika różnicowoprądowego. W rzeczywistości zmodelowany prąd różnicowy może być kilkakrotnie większy od znamionowego różnicowego prądu zadziałania wyłącznika IΔn.

3.2. Budowa i zasada działania wyłącznika różnicowoprądowego o wyzwalaniu typu B
Wyłącznik różnicowoprądowy o wyzwalaniu typu B składa się:

a) z przekładnika prądowego sumującego TR1, reagującego na prądy przemienne sinusoidalne (na ogół 50/60 Hz) i na prądy pulsujące stałe ze składową stałą nieprzekraczającą 6 mA (jak w wyłączniku o wyzwalaniu typu A) oraz
b) przekładnika prądowego sumującego  TR2 wraz ze specjalnym układem w członie EW, przeznaczonego do wykrywania prądów stałych o niewielkim tętnieniu niezależnie od biegunowości.
c) układu kontrolnego opisanego (pkt.3.1.3).

     Przykład budowy i zasady działania wyłącznika różnicowoprądowego o wyzwalaniu typu B przedstawia rysunek 4.


Rys. 4. Budowa i zasada działania wyłącznika różnicowoprądowego o wyzwalaniu typu B.

Oznaczenia: T – przycisk kontrolny „TEST”; RT– rezystor ograniczający zmodelowany prąd zwarcia;
TR1– pierwszy przekładnik prądowy sumujący, reagujący na prądy przemienne i jednokierunkowe
pulsujące; TR2– drugi przekładnik prądowy sumujący z układem EW zależnym od napięcia sieci,
wykrywającym prądy stałe o niewielkim tętnieniu;. 1-2, 3-4, 5-6 – kolejne oznaczenia biegunów
głównych wyłącznika; 7N – 8N – oznaczenie bieguna neutralnego.

     Rozłączanie wyłączników różnicowoprądowych w obwodach trójfazowych – powinno być pełnobiegunowe, czyli jednoczesne dla wszystkich biegunów L – z wyjątkiem neutralnego N. Jeżeli biegun neutralny jest wyposażony w zestyk rozłączalny, to:

a) rozłączanie przewodu neutralnego nie powinno następować wcześniej niż przewodów liniowych, natomiast
b) włączanie przewodu neutralnego powinno następować jednocześnie lub wcześniej niż przewodów liniowych.

▲ do góry

4. Niezawodność wyłączników różnicowoprądowych

Od pierwszych lat stosowania wyłączników różnicowoprądowych kwestia ich niezawodności była przedmiotem powszechnego zainteresowania producentów, projektantów i użytkowników. Była uznawana za problem o szczególnym znaczeniu.
Pojęcie niezawodności wyłącznika różnicowoprądowego oznacza jego zdolność do poprawnego wypełniania żądanych funkcji ochronnych, przy zachowaniu przypisanych parametrów technicznych oraz spełniania wymagań użytkowych w określonych warunkach eksploatacyjnych i środowiskowych.
Podstawową miarą niezawodności wyłącznika różnicowoprądowego jest czas jego poprawnej pracy, czyli czas, jaki upływa od rozpoczęcia użytkowania nowego wyłącznika do czasu pierwszej stwierdzonej niesprawności technicznej.
Pogłębione badania wyłączników w miejscu ich zainstalowania, czyli w rzeczywistych warunkach użytkowania, prowadzone od kilkudziesięciu lat w wielu krajach świata, były impulsem do doskonalenia konstrukcji i technologii produkcji wyłączników, do nowego spojrzenia na zasady ich stosowania i użytkowania.
Postęp technologiczny, a także rosnąca kultura techniczna użytkowników sprawiają, że wymagania co do niezawodności wyłączników różnicowoprądowych stale rosną.
Wyłączniki różnicowoprądowe są urządzeniami o szerokich właściwościach ochronnych i skomplikowanej budowie. Przewyższają pod tym względem wyłączniki nadprądowe i bezpieczniki, ale są bardziej od nich zawodne i wrażliwe na różnorodne zakłócenia powstające w chronionych obwodach.
Sprawia to, że mogą zbędnie wyzwalać, naruszając ciągłość pracy chronionych obwodów i zasilanych urządzeń. Od wyłączników różnicowoprądowych wymaga się jak najmniejszej intensywności zarówno działań brakujących, jak i zadziałań zbędnych.
Przeprowadzone w wielu krajach w Europie oraz w Japonii i Stanach Zjednoczonych badania zawodności wyłączników różnicowoprądowych wykazały, że w zależności od środowiska pracy wyłącznika, jego konstrukcji a także czasu użytkowania, liczba niesprawnych wyłączników zawiera się od 2 do 20 %.
Niesprawne wyłączniki wykazują najczęściej nadmierny rzeczywisty różnicowy prąd zadziałania. Jest to niewątpliwie sygnał dla użytkowników wyłączników różnicowoprądowych, aby maksymalnie zwiększyć częstość kontroli okresowych, natomiast w warunkach środowiskowych stwarzających zwiększone zagrożenie, przeprowadzać kontrole codzienne, co najmniej przez sprawdzenie jego zdolności wyłączalnej.
Ze względu na dużą zawodność wyłączników różnicowoprądowych oraz brak możliwości reagowania na prądy zwarciowe międzyfazowe (międzyprzewodowe), zaleca się stosowanie w obwodach z wyłącznikami różnicowoprądowymi wyłączników nadprądowych (w układzie TN) lub innych tego typu wyłączników różnicowopradowych (w układzie TT). W tych przypadkach należy uzyskać wymaganą impedancję pętli zwarciowej Zs i rezystancję uziemienia ochronnego RA.

Tablica 1. Największa dopuszczalna rezystancja uziemienia ochronnego RA i przewodu ochronnego
łączącego uziom z częścią przewodzącą dostępną

Rezystancja uziemienia ochronnego musi spełniać warunek:

gdzie:
RA – rezystancja uziemienia ochronnego części przewodzących dostępnych w układzie TT, w Ω,
Ia prąd powodujący zadziałanie urządzenia ochronnego, w A,
(w przypadku RCD uwzględnia się IΔn – znamionowy różnicowy prąd zadziałania),
UL– napięcie dotykowe dopuszczalne długotrwale, w V.

     Zbędne zadziałania wyłączników różnicowoprądowych:
Zjawisko zbędnych zadziałań wyłączników różnicowoprądowych jest znane przede wszystkim ich użytkownikom i wykonawcom instalacji elektrycznych. Do głównych przyczyn zbędnych zadziałań należy zaliczyć:

1) błędy popełnione na etapie wykonawstwa i odbioru instalacji, na przykład:

a) połączenie przewodu neutralnego (N) bezpośrednio z przewodem ochronnym (PE) lub uziemieniem,
b) połączenie przewodu neutralnego chronionego obwodu z przewodami neutralnymi innych chronionych obwodów;

2) nie przekraczający wartości dopuszczalnej, ustalony prąd różnicowy chronionego obwodu. Przyczyną jest najczęściej wadliwość wyłącznika, którego rzeczywisty prąd zadziałania jest mniejszy niż połowa znamionowego różnicowego prądu zadziałania (0,5·IΔn) lub nieprawidłowo dobrany wyłącznik różnicowoprądowy;
3) przejściowy prąd różnicowy chronionego obwodu. Zdarza się to przy włączaniu grupy obwodów odbiorczych wykazujących znaczne pojemności doziemne, np. filtry przeciwzakłóceniowe, zbyt długie trasy przewodów ułożonych w metalowych rurach ochronnych lub na korytkach albo przewodów ekranowanych;
4) przepięcia i towarzyszący im przejściowy prąd różnicowy. Przyczyną mogą być przepięcia w sieci pochodzenia atmosferycznego albo łączeniowego oraz brak koordynacji zabezpieczeń różnicowoprądowych z ogranicznikami przepięć w instalacji. Zbędne zadziałania mogą wystąpić podczas odprowadzania prądu udarowego lub zwiększonej upływności ograniczników warystorowych (np. w skutek starzenia) lub wywołane przepływem prądu następczego odgromników (ograniczników przepięć klasy I). Zbędne zadziałania RCD zostaną w tym przypadku wyeliminowane, jeżeli wyłącznik różnicowoprądowy będzie zainstalowany w układzie TN-S za drugim stopniem ochrony (Rys.5).


Rys. 5. Przykład usytuowania wyłącznika różnicowoprądowego w wielostopniowej ochronie przeciwprzepięciowej

     Zbędne zadziałania wyłączników różnicowoprądowych można wyeliminować np. przez usunięcie ich z obwodów zasilających, w których stosowanie RCD nie jest wymagane ze względu na funkcje ochronne. Stosowanie wyłączników różnicowoprądowych jest niezalecane lub zakazane w niektórych instalacjach elektrycznych, w których ze względu na zagrożenie życia, ciągłość zasilania powinna być bezwzględnie zachowana. Do takich instalacji należą:

a) urządzenia elektromedyczne monitorujące i podtrzymujące podstawowe funkcje życiowe, systemy komputerowe szpitali,
b) urządzenia sygnalizacji pożaru, włamania, nadzoru bezpieczeństwa, urządzenia kontroli dostępu, systemy łączności,
c) systemy łączności,
d) systemy komputerowe policji i centralnych instytucji administracyjnych,
e) urządzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, kolejowego, wodnego i lotniczego,
f) urządzenia oświetlenia awaryjnego.

      Niewskazane jest również stosowanie wyłączników różnicowoprądowych (ze względu na zbędne zadziałania) dla urządzeń, dla których wystarczającą skuteczność ochrony przed porażeniem elektrycznym można zapewnić innymi środkami ochronnymi.

▲ do góry